In dit artikel vertel ik je meer over hoe de diagnose burn-out kwam. Voor mij is het goed om deze dingen van me af te typen, het geeft een stukje rust. In de artikelen hierna zal ik meer vertellen over mijn coaching, valkuilen, tips en andere dingen die jou of wellicht iemand de je kent zouden kunnen helpen. Heb je vragen? Stel ze me gerust!

3 Februari 2016 is de dag dat de man met de hamer langskwam. Letterlijk.. alsof al het leven zo uit m’n lichaam werd geslagen. Van de één op de andere dag kon ik letterlijk niks meer. Het enige wat ik voelde was pijn (lichamelijk en emotioneel) en ik kon alleen nog maar slapen en huilen.

Het begon de donderdag op het werk, ik voelde me intens slecht en had veel pijn. Vrijdag bleef ik dan ook ziek thuis, ondertussen had ik er een nieuw pijntje bij en ik belde de dokter. “Nee” zei de assistente “U hoeft nog niet te komen, pas als het maandag nog niet over is” . Dus ik kroop weer terug in bed en sliep heel de dag. Zondag werd het erger en ik belde de huisartsenpost. Na mijn klachten en symptomen te hebben verteld moest ik meteen naar het ziekenhuis komen. Ik was opgelucht omdat ik het gevoel had dat er eindelijk geluisterd werd, maar ondertussen maakte ik me ook wel grote zorgen. Ik werd zorgvuldig onderzocht want de klachten klonken toch echt naar hartproblemen. Na 4 uur in het ziekenhuis (en vele onderzoeken waaronder een hartfilmpje en bloedonderzoek) bleek er niks lichamelijk mis te zijn.

Maar ik was niet gerustgesteld, ik voelde me slecht en herkende mijn lichaam en mezelf niet meer. Het enige wat ik de hele tijd kon denken is  “dit ben ik niet”. Dus op maandag dan toch naar de dokter, zij stuurde me naar huis met de griep (wat ik nog steeds onbegrijpelijk vind). 2 dagen later naar een andere dokter en ik kreeg weer verschillende onderzoeken omdat zij ook zag dat er iets goed mis was. Maar weer: alle onderzoeken gaven aan dat alles goed was.

Toen werd voorzichtig over overspannenheid/burn-out gepraat. Maar ik dacht nog, nee joh.. ik heb het de laatste tijd weer wat rustiger aan gedaan en ik heb geen burn-out! Ik wist echt 100% zeker dat er lichamelijk iets verkeerd zat. Maar toch, na vele andere tests, gesprekken met een coach en er meer over te lezen op internet; inderdaad! Goh.. daar zit je dan met je burn-out.

Vooral de emoties herkende ik.. Ik kon namelijk vanaf 3 februari echt alleen nog maar huilen.. ik voelde me zo intens slecht.
Daarnaast lag ik dagen op de bank te slapen, kon ik me nergens meer op concentreren, had ik continu overal pijn, was echt alles me teveel, kon ik geen auto meer rijden, niet meer koken en zo kan ik nog tijden doorgaan. Want ik heb echt veel lichamelijke klachten gehad.

Maar op het moment dat duidelijk werd dat het een burn-out was, gaf dat wel een bepaalde rust. Nu kon ik daaraan werken en onderzoeken hoe en wat en vooral waarom. De conclusie kwam al snel; Mijn lichaam schreeuwde al tijden om rust, maar ik hoorde het niet. Ik was namelijk te druk met andere dingen.

Want als ik erop terugkijk had ik al langer symptomen, pijntjes, kwaaltjes die ik negeerde of waarvan ik dacht dat iedereen ze wel eens had. Die pijntjes werden wel meer maar op een gegeven moment wist ik eigenlijk niet beter, dat hoorde voor mijn gevoel gewoon bij mij.
In november ging ik met mijn man op vakantie en ik zei “als ik nu niet snel wat rust pak, dan val ik straks om”, dat was eigenlijk toch al een onwijs groot teken op de wand?! Ik heb tijdens die vakantie ongelofelijk veel geslapen, zoveel dat het mijn man zelfs opviel. Maar we deden het af met; het is een drukke tijd geweest en je zal het wel nodig hebben.
Bij terugkomst ben ik het wel iets rustiger gaan doen.. ik veranderde de tijden dat ik aan mijn eigen websites werkte. Maar minder werd het niet.. Ik had dus een fulltime baan, mijn eigen website, een website met mijn moeder (waarvoor we een kookboek en E-book in 4 maanden maakten)  én daarnaast wilde ik ook nog koken, boodschappen doen, het huis schoonhouden en leuke dingen doen met mijn man/vrienden/familie.

Ondertussen werden de pijntjes die ik kreeg erger en erger en ik merkte dat ik in de avond als ik wilde gaan slapen meer ging piekeren. Daarbij kreeg ik toen ook al af en toe last van hyperventilatie (wat bij mij vooral resulteert en een snelle hartslag). Op dat moment ben ik gestopt met roken, want ik dacht dat het daaraan lag.
Maar het werd niet minder, alleen maar erger.. toen begon ik namelijk ook erg vaak duizelig te worden. Maar ik dacht dan weer dat het door het stoppen met roken kwam.

Tot begin februari…