In het vorige artikel schreef ik over hoe ik de diagnose burn-out kreeg. Maar wat gebeurde daarna?

---

Toen de dokter mij vertelde dat ik wellicht een burn-out had dacht ik eerst nog dat dat echt niet zo was. Door alle lichamelijke klachten dacht ik ook echt dat het een lichamelijk probleem was, niet zo gek natuurlijk. Vorige keer kreeg ik al vragen van verschillende mensen welke lichamelijke pijntjes die ik dan zoal voelde voordat ik letterlijk omviel.
Ik heb een lijstje voor jullie gemaakt;

• nekpijn
• veel hoofdpijn
• buikpijn
• last van mijn darmen
• last van mijn maag
• een algeheel onbestemd gevoel, alsof je tegen een griep aanhikt
• duizeligheid
• altijd erg moe

De dag dat ik besefte dat er iets helemaal niet goed zat en er gedacht werd aan hartproblemen;

• nekpijn
• pijn tussen mijn schouderbladen
• zware armen
• duizeligheid
• ik voelde me onrustig en had een snelle ademhaling
• last met ademhalen

Eerder wilde ik dit lijstje niet opschrijven.. het is voor mij nogal confronterend. Daarbij; ik ben geen dokter! Dus denk niet als je dit leest; oh ik heb vast een burn-out. Als je last hebt van bovenstaande raad ik je zeker aan om je huisarts te bellen!
(ok.. misschien een overbodige aanvulling, maar voor mijn gevoel moet ik dit er echt bijzetten)

Maar goed, de diagnose burn-out werd gesteld en ik kreeg meteen van de huisarts een online test die ik moest invullen. (hier scoorde ik heel slecht, wat wees op een burn-out) Zij belde me en raadde me aan een afspraak te maken bij de praktijkondersteuner, deze kon vervolgens inschatten bij wat voor soort therapie/coaching/psycholoog/… ik baat zou hebben.
Helaas had de praktijkondersteuner het erg druk én ging hij ook nog met vakantie, wat betekende dat ik er pas 5 weken later terecht kon.

Ondertussen lag ik thuis op de bank. Met nog steeds alle bovenstaande pijntjes, sliep ik halve dagen, had ik nergens meer puf voor en kon ik eigenlijk alleen nog maar huilen; echt alles was me teveel. Tijdens de betere momenten, die ik heus wel af en toe had, struinde ik het hele internet af naar informatie over een burn-out. Meer en meer herkende ik mezelf in alles wat ik las.

Dat de diagnose gesteld was gaf me wel een bepaalde rust, omdat je dan weet wat er aan de hand is. Maar dat loste al die pijnen die ik had natuurlijk niet op! Ik wist waar het vandaan kwam, dus dat maakte het wel minder eng.. maar ze waren er wel. Mijn lichaam had me al lang signalen gegeven en omdat ik zo lang niet heb geluisterd was het nu tijd voor drastische maatregelen.  (en nog steeds af en toe helaas.. stress is een raar gegeven).
Op dat moment besloot ik ook het heft in eigen handen te nemen, ik ging niet wachten op die praktijkondersteuner maar ik ging op zoek naar een eigen coach. Ik vond een website die me aansprak en 1 coach sprong er uit qua uitstraling.

Ik ging naar de afspraak met de coach, het eerste gesprek was een kennismakingsgesprek; waar kan de coach je mee helpen en klikt het? Volgensmij zat ik binnen 2 minuten al huilend op de stoel, niet heel raar in die tijd, maar ik voelde me zo gehoord door haar. Ze luisterde en hoorde me echt, had niet meteen een oordeel of oplossing en dat werkte echt bevrijdend voor mij. Eindelijk had ik het gevoel dat ik echt mijn hart kon uitstorten zonder dat iemand meteen super bezorgd is over alles.

De eerste afspraak met mijn coach besloten we naar buiten te gaan, naar het park. Het was immers lekker weer en ik was er wel al achter dat de natuur me in deze tijd een stukje rust kon geven. Tijdens het wandelen vertelde ik veel over mezelf, over vroeger en hoe mijn leven er nu uitzag. Wat voor mijn gevoel deze burn-out veroorzaakt had en hoe ik zou willen dat ik hier uiteindelijk mee zou kunnen omgaan.

We deden een mindfullness oefening die voor mij meteen erg confronterend was. Ik moest mijn ogen sluiten, een paar keer goed in- en uitademen en mijn coach vertelde me een verhaal dat ik in mijn hoofd moest volgen.  “Je loopt over een paadje in de natuur, na een tijdje wandelen komt er een riviertje die parallel loopt aan het paadje. Op dit riviertje drijft een groot blad, op dit blad ligt een papiertje. Je pakt het papiertje en op dit papiertje staat een boodschap voor jezelf geschreven.”
Ik deed mijn ogen open en kon echt alleen nog maar huilen… Wat een eyeopener! Want tijdens heel die oefening kon ik niet op het paadje lopen en ik kon niet bij het papiertje dat ik moest pakken. Ik liep langs het pad en er was geen mogelijkheid om erop te komen.  Door die oefening werd het me pijnlijk duidelijk; ik voelde me alsof ik geen controle meer had over mijn lichaam en leven!

Vanaf toen ging ik elke week naar mijn coach. Elke week gingen we het park in en ik kon echt elke week weer uitkijken naar de afspraak. Ondanks dat het af en toe confronterend was had (en heb) ik er zo onwijs veel aan! Ze leerde me om echt naar mezelf te luisteren, mijn rust te pakken als dat nodig was, mijn grenzen aan te geven én zoveel mogelijk zonder oordeel naar mezelf kijken.

Ik wil dan ook iedereen die met stress / een burn-out / overspannenheid kampt aanraden om op zoek te gaan naar een coach of psycholoog waar je je echt bij op je gemak voelt. Iemand bij wie je je verhaal kunt doen en iemand die echt naar je luistert. Iemand die je handvatten kan geven om met bepaalde situaties om te gaan en je belangrijke inzichten in het hoe en waarom kan geven.

 

---

 

In een volgend artikel zal ik wat meer vertellen over waar ik allemaal achter kwam over mijn persoontje tijdens de coaching. Ook wil ik nog wat meer vertellen over de dingen die voor mij erg moeilijk waren om te doen/ervaren tijdens mijn burn-out en uiteraard hoe je met bepaalde dingen om kunt gaan.

Heb je een vraag of ben je ergens benieuwd naar? Vraag het me vooral! Laat hieronder een berichtje achter of stuur me een mailtje.