Eén van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd tijdens/door mijn burn-out is praten; praat over je burn-out. Vertel hoe je je voelt, waar je tegenaan loopt en waarom sommige dingen nu wellicht wat moeilijker voor je zijn. Vorige keer vertelde ik al dat het fijn is om te praten met een coach/psycholoog maar vergeet ook vooral je omgeving en directe familie/vrienden niet.

Een burn-out is op zich al lastig om te hebben, maar al helemaal omdat er aan de buitenkant niet echt iets aan je te zien is. Je hebt namelijk geen voet in het gips zitten oid. Bij mij was het vooral voor mijn man wel te zien, we wonen natuurlijk al een tijd samen en hij kent me dan ook door en door. Hij hoeft over het algemeen maar 1 blik op me te werpen om te kunnen zien hoe ik me voel. Dat heeft er natuurlijk ook mee te maken dat ik het gevoel heb geen “act” bij hem op te hoeven voeren. (hé, nog zo’n dingetje waardoor ik in die burn-out raakte; voor de buitenwereld moest het altijd goed met me gaan)

Maar goed, als de mensen om je heen dus niet weten hoe jij je voelt, hoe verwacht je dan dat ze er rekening mee kunnen houden? Want als jij stug doorgaat en alles gaat goed en ik moet/wil alles meedoen.. tja, dan kom je uiteindelijk toch echt jezelf een keer tegen. Geef aan wat er aan de hand is, waarom sommige dingen nu wellicht wat lastiger zijn en hoe je je voelt. Dat betekend uiteraard niet dat je het heel de dag en bij alles over je gevoelens moet hebben 😉 maar soms is het wel fijn om uit te spreken!

In het begin vond ik dat zelf juist onwijs moeilijk, waardoor ik nog steeds over mijn grenzen bleef gaan. Daardoor had ik dan in de avond of de dagen erna weer onwijs slechte dagen. Op een gegeven moment liet mijn coach mij inzien hoe belangrijk het was om het uit te spreken (is ook een stukje acceptatie natuurlijk), waardoor het mezelf zoveel rust gaf!

Het uitspreken werkt voor mij al rustgevend, dat heeft denk ik met het benoemen te maken. Sommige plekken zijn gewoon erg druk (qua mensen, geluiden etc) en dat is waar ik echt tegenaan liep toen ik er nog vol in zat. Naar de stad, een restaurant of simpelweg de supermarkt was voor mij echt een grote uitdaging. Als ik dan bv tegen mijn man zei “ik heb moeite met de drukte/lawaai/…” dan wist hij dat we niet moesten dralen maar gewoon doorlopen. Nog zo’n ding; na een heftige dag wil er iemand alleen maar kletsen of volle bak de radio aanzetten, ook dan gaf ik aan dat me dat echt teveel was. Dan weten zij dat ze mij even met rust moeten laten 🙂

Het fijne is dat steeds meer mensen wel begrijpen wat een burn-out ongeveer inhoud, alhoewel de meeste mensen er niet op dezelfde manier in geraken en wellicht ook niet dezelfde klachten hebben. Ik maak er sowieso geen geheim van, want ik schaam me er niet voor dat het gebeurd is.  Het is onwijs vervelend, dat wel… niet alleen voor mij maar ook voor bijvoorbeeld mijn man die zich daardoor ook heeft moeten aanpassen. Maar ondanks dat het zo vervelend is heb ik er echt wel veel van geleerd.

Uiteraard zullen er altijd mensen om je heen zijn die het niet begrijpen, die had ik ook, maar probeer het die mensen dan zo goed mogelijk uit te leggen. Als dat niet gaat is het soms ook beter om je erbij neer te leggen. (en bij sommige moet je je dan wellicht afvragen of zij niet een grote stoorzender voor je zijn)

Het typische is trouwens dat een flink deel van de dingen waardoor ik in die burn-out raakte juist mijn goede eigenschappen zijn! Eigenschappen die ik zeker ook niet wil veranderen. Maar wel eigenschappen die ik wellicht wat beter in toom moet houden, of in ieder geval ervoor zorgen dat ik mezelf er niet mee voorbij loop.

Uiteindelijk is er maar één ik en ik ben de enige die goed voor mezelf kan zorgen!

Al eerder vertelde ik hier over mijn burn-out, dus wil je meer lezen?
– Hallo Burn-out ; hoe de diagnose kwam
– Hallo Burn-out  –  diagnose, en dan? ; over coaching