Dit vind je misschien ook interessant
Het is wat, die burn-out. De vraag die bij mij heel lang leefde was, gaat mijn burn-out ooit over? Ja natuurlijk… of tenminste soort van dan. Want na je burn-out komt het leven ná je burn-out; ik kan je vertellen dat is voor mij echt anders!
In de tijden dat ik echt net geaccepteerd had dat ik dan toch echt een burn-out had leek er geen einde aan te komen. Ga ik me ooit weer zoals vroeger voelen? Wanneer kan ik weer dingen gaan doen? Wanneer zijn mijn tranen nu eindelijk eens op? En hoe moet ik dit allemaal accepteren?
Vragen waarmee ik het mezelf op dat moment natuurlijk helemaal niet makkelijker maakte, maar wel precies wat er leefde. Hoe meer ik er op terug kijk, hoe meer ik weet en erken dan ik me echt zo intens slecht voelde. Het is iets wat lastig uit te leggen is aan anderen. Mijn man is diegene die het écht meemaakte… die zag mij helemaal instorten en gewoon radeloos zijn. Mijn familie kreeg er ook een groot deel van mee, maar bij lange na niet alles. (wel echt alle liefde voor mijn man die mijn niet-zo-inner-bitch heeft overleefd).
Als ik terugkijk op die tijd kan ik me ook weer meteen echt verdrietig voelen, om het gevoel dat ik toen voelde en hoe ik mezelf helemaal niet meer herkende. Maar aan de andere kant ook heel erg dankbaar. En precies dát is wat ik nooit had verwacht.
Ik voel me verdrietig en dankbaar tegelijk.
Photo by Jessica Castro on Unsplash
De meest gestelde vraag is toch wel; ben je weer helemaal beter?
Dat vind ik dus een lastige, want ik was niet écht ziek. Of tenminste; ik had geen griep, verkoudheid of gebroken been waarvan je echt kunt herstellen. Ben ik helemaal beter? Nee. Daar kan ik heel makkelijk antwoord op geven. Nee, ik ben niet meer die ik was voor mijn burn-out. Nee, ik voel me eigenlijk niet een hele maand lang helemaal perfect. Nee.
Zijn er meer goede dan slechte dagen? Dat zeker! En die slechte dagen, dat zijn tegenwoordig eigenlijk meer slechte uurtjes geworden. Uurtjes die een enkele keer in de maand voorkomen.
Dus op de vraag ‘ben je weer helemaal beter?‘ antwoord ik nu altijd; ‘Ja, maar ik denk dat dingen nooit meer hetzelfde worden‘.
Soms is dat nog lastig hoor. Maar aan de andere kant leer ik er heel goed mee omgaan. Nee zeggen is hierin heel erg belangrijk. Je grenzen leren kennen en deze zelf respecteren. Andere mensen voelen jouw grenzen niet en het is dus aan jou om aan te geven of iets gaat of niet.
Ik ben nu eenmaal altijd al gevoelig geweest, voor harde geluiden, een drukke omgeving en prikkels. Dat is allemaal wel wat versterkt door mijn burn-out. Maar ook daarvoor geldt; je leert er mee omgaan.
Het is een zwaar proces, maar ik heb er zoveel van geleerd!
En eerlijk is eerlijk; ik ben zoveel blijer met hoe ik nu ben. Ik geef mijn grenzen aan, doe juist waar ik energie van krijg. En als ik dan toch een keer over de streep ga? Dan pak ik nu gewoon mijn rust zonder me daar schuldig over te voelen.
Dus de vraag ‘gaat mijn burn-out ooit over?‘ is een lastige… eerlijk gezegd vraag ik het me nog steeds af of het 100% overgaat …
Ik denk eerder voor 95% …
